Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Ikzelf ben man en 57 jaar, met partner en 2 kinderen in de pubertijd.
Zij is een vrouw en 54 jaar.
Ik liep wat lusteloos rond te lummelen. "ga toch even naar het centumplein daar is van alles te doen, kun je ook weer wat foto's maken voor je straatproject." Zei mijn partner, moeder van onze 2 kinderen.
En daar zag ik haar en vond het echt wel een stuk maar daar liepen er wel meer van rond en dacht ook van haar wil ik een foto maken. Na een 2 uur dacht ik weer aan haar terug en opeens zag ik haar weer, ze liep het terrein af, gauw erachteraan. Nouja gevraagd, ze wilde wel even poseren, foto gemaakt, email adres gevraagd en gekregen.
Zaterdag foto ge-emaild en zondag kwam haar reactie per email. Een simpel bedankje en de vraag of ik singel was. En toen begon het.
Een explosie in mijn hart, volgens mij enkele hartslagen overgeslagen, gevolgd door hyperventilatie, nog nooit eerder gehad, en daarna heb ik wel denk ik een kwartier op bed gezeten om bij te komen.
Toen begon de meest vreemde en pijnlijke periode van mijn leven.
De eerste contacten liepen per email en ze vroeg mijn mobiele nummer want ze ging een weekje naar de spaanse kust maar dan konden we op zijn minst sms-en.
Ik was toen al overtuigd. Ze is mijn grote liefde, maar er was vanaf t begin ook een weten aanwezig van ze heeft hulp nodig en het lijkt wel of ik haar al ken, een vorig leven misschien, dingen waar ik nooit mee bezig was. Maar toch het was er nu wel.
Na haar week vakantie een afspraak gemaakt. De eerste ontmoeting. In de allee onder de bomen liepen we op elkaar af en begroeten elkaar, het zat wel goed , haar lichamelijke uitstraling, haar lichaamsgeur, het paste allemaal. En toen begon het. Ze vertelde over haar huidige leven, ze keek me aan met haar donker bruine ogen, Er straalde alleen maar komplete wanhoop uit. Ze ratelde aan een stuk door, de meest verschrikkelijke en schokkende zaken over; een scheiding, een nieuwe man, die een vergissing bleek, miskraam, uithongering, verlopen rijkdom, geldafpersing, sexueel perverse voorstellen, mes op de keel, mishandelingen, chantage, zwagers, kinderen enz. Ze vertelde het zo indringend en zo overtuigend het waren voor mij bijna niet te geloven verhalen, zoveel, een of twee valt nog te behappen maar deze hoeveelheid misstanden? Waanzinnig bijna. En op het moment dat ik dacht, we waren weer na 1 uur bij ons vertrekpunt, Nu komen er zo 2 mannen in witte jassen aan en die nemen haar mee met bijvoorbeeld de opmerking " kom u heeft uw uitje wel weer gehad voor vandaag" hield ze me staande keek me aan en vroeg heel open en kwetsbaar " je twijfelt toch niet aan mij?" Ik aarzelde geen moment en zei " nee, wat je verteld is waar".
En ook ik had natuurlijk mijn verhaal naar haar .Mijn vrouw en ik blijven bij elkaar voor het gezin, we kunnen dat stuk goed maar verder, er is geen echte liefde, wel respect voor elkaar. Maar jij en ik, we hebben een relatie nu al, jij hoort bij mij en ik bij jou en ik zal het vanavond nog mijn vrouw zeggen dat ik jou eindelijk heb ontmoet. Ik wil jou niet als maitresse, ik wil jou kompleet.
Er hoefde niet versierd te worden. Haar insteek, inbreng was heftig en duidelijk em de mijne ook. We hoorden bij elkaar.
Er was nog iets bijzonders aan haar. Ze trok de aandacht van mannen, altijd, mannen keken altijd naar haar. Ze had iets heel moois over haar, maar op een bepaalde manier zag ze er ook een beetje als een sloerie eruit.
Daarna is er er een vreemd proces binnen in mij op gang gekomen.
De volgende dag, de middag gesnipperd en weer terug naar de allee en park waar we gewandeld en gepraat hadden.
Die middag dezelfde wandeling in hetzelfde tempo gemaakt, een zonnebril op en
alleen maar gehuild, zonder duidelijke reden, alleen maar huilen, zachtjes, een uur lang.
De volgende dagen daarna iedere dag sms of email, bijna geen telefoongesprekken. Dat was natuurlijk ook moeilijk want haar partner, die man ja, die mocht er niet achterkomen dat ze nu een ander had ontmoet. En ik?, ik was volkomen in een andere wereld, ik was betoverd. Na 2 weken een volgende ontmoeting, de vrijdagmiddag en een deel van de avond. Deze ontmoeting was de bevestiging voor mij dat we bij elkaar hoorden. Het paste zo, de gesprekken, de grapjes, de emoties, de stiltes tussen ons, alles alles paste. Het waren 6 uren van puur genieten van elkaar, van één voelen.
Maar ook haar bekentenis na indringend vragen van mij, dat ze toch nog gevoelens van liefde voor haar partner voelde. Maar ook hij had het al zo verpest het zou nooit meer goed komen tusssen hem en haar.
En ook in de auto op de terugweg, zij reed. En ze verkeerde in een soort trance en begon in haar zelf te praten;" oh oh niet doen, niet doen, het doet zeer, stop alsjeblieft".
En eens, ik weet niet meer precies had ik een verschrikkelijke nacht. Een nacht vol doodsangst. Een nacht dat zij kwamen, 2 vampiers En ze zogen niet mijn bloed uit me, nee veel erger, ze zogen mijn liefdesgevoelen voor haar uit me, ze zogen alle gevoelens van liefde, van genegenheid, van compassie, van haat, van heel voelen, van .. Alles werd uit me gezogen en ze gingen lachend weg. En ik? Ik bleef liggen een lichaam zonder gevoel, alleen leegte, als een lege slappe lederen voetbal lag ik in bed en doodsangst heerste in mij.
En ik wist rationeel, dit is een waarschuwingsdroom, pas op!
Nog zo iets, een hele goede astrologe geraadpleed. En zij zei. Dit is een liefde die op een andere manier vorm krijgt dan wat gewoon is. Het is ook een pijnlijke liefde voor je. Een liefde waaruit je kunt leren.
Mijn vrouw, koel en hard medegedeeld dat ik voor haar, mijn totale liefde, koos en dat t deels tussen ons afgelopen was. Ik gaf haar de foto van haar en haar enigste reactie was; een 3-tal seconden de foto bestuderen en daarna zei ze ;"die vrouw valt niet te vertrouwen".Ook de ijzeren afspraak om samen voor de kinderen te zorgen tot ze het huis uit waren gold niet meer voor mij. En de volgende afspraak met haar was een paar dagen naar Berlijn in een hotel.
Een volle nacht heeft mijn vrouw niet geslapen, toen kwam ze naar mij toe en zei alsjeblieft doe me dit niet aan, je slaat het fundament van mijn leven onder mij weg. Ik heb toen na enig nadenken de afspraak Berlijn gecanceld.
Toch nog 1x die foto. Die heb ik ook aan een vriendin laten zien. Ook zij keek een aantal seconden en zei toen;" Een getormenteerde vrouw" ( Dostowjeski, schuld en boete)
Een nieuwe afspraak met haar, vrijdagavond en ik wilde haar vragen; " wil je mijn geliefde zijn?" Nog dinsdags had ik telefonisch contact met haar en vertelde haar dat ik haar wat zou vragen en ze zei dat ze vermoedde wat de vraag zou zijn. Ik zei; "niet zeggen, het is iets voor de vrijdagavond, echt 't wordt een avond voor ons twee-en". Toen vrij onverwacht; "Oh oh ik moet ophangen hij komt eraan en" . . . tuut tuut tuuut, weg was de verbinding. Er klonk enige paniek door in haar stem. Daarna geen contact met haar gehad, wat mij wel wat in de war brachtte, we hadden tot dan toe iedere dag wel contact gehad, sms-en of telefonisch en opeens was dat 3 dagen weg. Maar ok, we hadden een duidelijke afspraak.
Vrijdagavond, een uur of 6:45 en ik zei tegen mijn vrouw; Ik ga naar haar, ik weet niet hoe laat ik thuiskom. Ik op de fiets naar de afgesproken plek. En ging op een bankje zitten wachten tot 't 7 uur was. Even over 7-en was ze er nog niet, hhmm zal even bellen, zit misschien ergens vast in het verkeer. Ik belde haar mobiele nummer, een schok ging door mij heen, geen verbinding!!. Nog 10 minuten op t bankje zitten wachten en steeds weer bellen, steeds geen verbinding mogelijk. Echt ik was in paniek, in een shock. Een paar kinderen die langsfietsten vroegen aan mij; Gaat 't wel goed met u meneer?" waarschijnlijk zag ik er verschrikkelijk slecht uit. Stapte op de fiets en ging maar een heel eind rondfietsenWist niet wat te doen en ook de vreselijkste fantasieen gingen door mijn hoofd. Hij had haar te pakken genomen, opgesloten in de kelder en weet wat nog meer. 'T was mij wel duidelijk, hij had haar te pakken en zij kon niet komen en Ik wist niet eens waar ze woonde, niet in mijn woonplaats ergens anders, ca een uur rijden verderop.
Na ca 1,5 uur terug naar huis. Mijn vrouw zag natuurlijk gelijk aan mij dat 't niet goed was. Ik zei haar. Ze is niet gekomen. En vertelde haar het verhaal en mijn vermoeden en vroeg haar begrip te hebben voor de situatie en mij te accepteren.
Ondertussen was dat innelijke proces doorgegaan, ieder dag wandelde ik 'savonds, de ipod in mijn oren en alleen maar huilen. En steeds verder werd mijn weten en mijn ideeen ,over wat liefde was, steeds onduidelijker. Liefde, een groot vraagteken. Alleen zij zat in mijn hart als een zwaar gewicht, als vol bewustzijn zat zij daar, veilig en beschermd achter mijn ribbenkast, binnenin mij, of ik het nu wilde of niet.
Zelfs overdag, op mijn werk, was ze vol aanwezig. Continue zinderde zij door mij heen, door mijn hele lijf, door mijn bewustzijn, onafgebroken, 24 uur per etmaal. En 's avonds voor 't slapen, de dagdroom, fantasie, lagen we in elkaars armen en keken in elkaars ogen en voelden ons heel.
Zaterdag de gehele dag door bellen, geen verbinding mogelijk. Ik was volkomen van de kaart.
Allemaal emails naar haar verstuurd, misschien kon ze die lezen, geen reactie van haar kant.
Zondag weer bellen. He de telefoon ging over, werd niet opgenomen. Vaak bellen maar wel verbinding mogelijk maar er werd niet opgenomen.
Ikzelf zat natuurlijk in een gigantische crisis. "t was zondag, mooi weer, op een bankje onder de appelboom. En opeens het was of mijn ogen opeens open gingen, zag het gras groeien, de madeliefjes, de blauwe lucht en witte wolken. Ik kwam weer gewoon thuis in mijn eigen tuin. Het leek wel of ik betoverd was geweest. De betovering was verbroken. Ik voelde me gelukkig en sterk.
En ging ook een stuk proza voor haar en over haar schrijven;" De Betovering verbroken" . Nu nog mooi om te lezen.
Ook zij heeft 't gelezen en vertelde me toen ontroerd; " nog nooit heeft een man zo iets moois over en voor mij geschreven".
"savond email ophalen en mijn ogen werden groot van verbazing; Een email van haar!! En die inhoud; Waarom al die drukte? Hadden we dan een afspraak voor vrijdagavond? Wist ze niks van! En die telefoon, och batterij leeg en geen oplader en ze zat ergens anders, bij haar dochter uit haar vorig huwelijk.Die was onverwacht in het ziekenhuis opgenomen, voor een kijk operatie!?? En in het ziekenhuis kon je ook niet bellen. Ergens had ik het gevoel;het klopt niet, maar was allang blij weer contact met haar te hebben.
De volgende dag per email gezegd dat ik haar iets had willen vragen en zij direct daarna wat dan en toen heb ik het haar per email gevraagd; "wil je mijn geliefde zijn?" en haar antwoord;" Natuurlijk had ik dat willen zijn. Maarja...zeg 't maar."
Een ongelooflijk antwoord wat me maanden lang heeft bezig gehouden. Je kon het op zoveel manieren uitleggen.
En hiermee was ook de essentie tussen ons vast gelegd. Twijfel, onzekerheid, besluiteloosheid.
Als ik nu terug kijk naar de eerste 3 maanden denk ik; ' waanzin, op een of andere manier was ik waanzinnig'.
De 5 maanden daarna bleef het op dit nivo doorgaan. Een aantal afspraken waar zij niet kwam opdagen en op die momenten ook niet te bereiken was.
Bijvoorbeeld; Ik liep wat in de stad te slenteren, liep een bepaalde straat in keek in etalages waar ik nooit keek, iemand vroeg me de weg, even 2 minuten wat uitleggen en kwam toen aan bij de hoek van een zijstraat, ik kwam daar, keek opzij en wie stapte daar uit een geparkeerde auto? Zij. Exact op het zelfde moment dat ik voorbij de hoek kon kijken stapte zij uit. Alsof het door God geregisseerd was tot op de seconde nauwkeurig. Ik was blij verrast, zij niet, zij was meer verstoord verrast. Hai, wat doe je hier? Ga bij mijn tante op bezoek, daar aan de overkant. Nou dan kunnen we voor straks toch wat afspreken. Een aarzelend "ja eh moet ook nog een broek kopen, eh ik bel je wel om 4 uur." "Maar laten we nu alvast een plek afspreken en een tijd" zei ik. We liepen samen op naar de parkeermeter en het gesprek bleef op dat nivo. Nog 3x keer heeft ze herhaald dat ze me om 4 uur zou bellen. T was vakantie, ik had vrij en verheugde me op de namiddag, even wat samen doen. Om 4 uur geen telefoontje. Een paar minuten na 4 haar opbellen. Geen verbinding mogelijk. Ik als de donder op de fiets naar de straat waar ze haar auto had geparkeerd. Nouja die was dus al weer weg.
En ik dacht; God geeft me een vingerwijzing en laat me zien dat ze niet altijd betrouwbaar is. Maar verbond er voor mezelf geen konsekwenties aan. Ze zat in mijn hart en dat was ook iets goddelijks.
Andersom stond ik altijd klaar. Op de meest ongelukkige momenten belde ze mij. Was net op mijn werk om 8:15 ging mijn mobiel. Was zij het, kompleet in paniek. Want hij (haar partner) had haar gezegd dat ze maar 's naar de notaris moest gaan om een testament op te maken. En hij had haar net een dag eerder verteld dat hij het niet erg vond als ze dood ging. Ik haar verhaal dan aanhoren en haar weer gerust stellen.
Ook in vakantietijd. Ik was met gezin in London, liepen de eerste avond langs de Thames. Kwam er een sms-je van haar, fijn vond ik dat. En na wat heen en weer sms-en kwam ze met; Heb je ook een muntje, gooi die in de Thames, op onze toekomst, op ons 2-en.
Vond dat geweldig en deed dat dan ook serieus, maakte er een ritueel van, en voelde me zo verbonden met haar.
Ook een gebeurtenis die veel impact had. Ik belde haar een keer op een avond en zij wilde me wegdrukken op haar mobiel, maar zette per ongeluk, zonder zelf te weten de mobiel aan. En ik luisterde ca 2 minuten mee en verbrak toen met schaamte de verbinding. Ze was met haar partner en ze hadden het echt wel erg gezellig met zijn 2-en. Ik heb de volgende dag uit gemaakt, maar zij was daar, alles via sms, fel op tegen, ze kon alles uitleggen, ik was echt wel belangrijker dan hij, ze ze moest 's avonds onverwacht in het ziekenhuis worden opgenomen maar daarvoor hadden ze samen nog wat appelgebak in het restaurant gedeelte gegeten en toch wel veel plezier gehad..
Ook zo'n verhaal waar weer de geur van smoesjes om heen hing.
Haar daarna ook duidelijk gemaakt dat ik dat niet accepteerde, dat zij mij wegdrukte op haar mobiel en zeer zeker niet als ik 3x achter elkaar belde. Nouja daar bepaalde afspraken over gemaakt en dat is ook een tijdlang goed gegaan.
En mijn innerlijk proces ging door; alles over liefde en hoe dat in elkaar zat en hoe dat werkte werd afgebroken, tot op de bodem. Waanzinnig, pijnlijk, geen fundament meer te hebben, in de lucht te hangen zonder vaste grond, geen richting meer weten, voor achter onder en boven bestond niet meer, alleen maar huilen. Zondagochtend liep ik altijd hard 10-15 km, Eens een nieuw record; 10 km hardlopen en alleen maar huilen, 10 km lang.
En daarna steen voor steen heb ik 't zelf weer opgebouwd. Eigenlijk best wel een zuiverend proces maar ook erg zwaar.
De band die we hadden was best ijzersterk. En wat heel bijzonder was; bijna alles liep via sms en email. Maar de intensiteit waar mee en het elkaar voelen was er niet minder om. Het was altijd wederzijds. Als ik een sms-je maakte kwam haar sms al binnen. Waar het voornamelijk omdraaide was de verschrikkelijke omgang die zij moest ervaren van haar partner. Op een gegeven moment sms-te zij in paniek;"hij wil met me trouwen" het meest verschrikkelijke wat je je maar kon voorstellen.
En ik hield van haar, conform mijn nieuwe liefdesregels en zij zat in mijn hart, dag en nacht.
Er was een duidelijk verschil. Ik gaf heel duidelijk aan wat ik wilde en wat ik voelde voor haar en zij was daar heel gesloten over. Slecht 1x keer na aandrang gaf ze toe; Het is wederzijds.
En toch het liep niet lekker bij mij, kon niet tegen de onzekerheid, niet tegen de virtuele liefde wat het voornamelijk was en niet tegen haar wel of niet bereikbaar zijn. Na weer een periode van een week dat ze niet te bereiken was en ik helemaal in de put zat en het niet meer zag zitten emailde ik haar dat ik ermee stopte, met onze verhouding. Het bijzondere was dat er binnen 2 minuten antwoord was; "Doe maar wat je niet laten kunt". Het sneed door mijn ziel.
Een week later haar een brief geschreven en gezegd dat ik een gesprek wilde.
Een paar dagen later antwoord; Of ik wat voor haar wilde doen. Samen met haar naar een cafe waar op een zaterdagavond de band van haar partner op trad, hij was drummer, om het gezellig te hebben. Want haar partner had toch geen tijd voor haar. En al de collega's van haar partnerswerk waren daar ook en daar had zij ook niks mee. Ze zou anders maar alleen zijn.Alsjeblieft, doe het voor mij. Ze heeft me wel totaal 8x gebeld en ge-smst. Volkomen verkeerde insteek van haar vond ik, maar na lang wikken en wegen toch haar uitnodiging aan genomen in de hoop dat het tussen ons ook weer wat zou worden. En haar ge-emaild; ik doe het voor jou en voor mij en voor ons samen.
Nou het werd een bijzonder avond met haar, zoals je kunt raden, ik was eigenlijk direct weer in haar ban. Maar de avond was op meer nivo's bijzonder.. Alle mannelijke collega's van hem keken met begerige blikken naar haar, Alle vrouwen van die mannen en keken met wantrouwen en afkeuring naar haar. Haar partner was de hele tijd aan het flirten met een andere vrouw En de mensen die verder niks met een van ons drieen te maken hadden dachten dat ik en zij als man en vrouw bij elkaar hoorden. Zo was onze lichaamstaal en omgang met elkaar ook. Het paste iedere keer weer perfect tussen ons, ook nu weer.
Ik wilde voor 1:00 thuis zijn en ging op tijd weg. Nog voor ik thuis was, 3 kwartier rijden, kwam de eerste sms al binnen en later nog meer. Ze had het zo ontzettend gezellig met mij gehad en nadat ik weg was gegaan had ze zich verveeld en alleen gevoeld.
Nou voor mij duidelijk. Ze hoorde bij mij en niet bij hem. Ik gaf haar de basis van bescherming van waaruit zij plezier kon maken en niet hij.
Binnen een paar dagen sloeg dit goede gevoel over ons alweer 180 graden om. Ze belde me steeds en vroeg me uit hoe dat nou kon, hoe ik dat deed dat ze zich zo voelde en ze had het er met haar partner over gehad, hij begreep het niet. En hoe kon ze hem dat leren.
Dat deed zeer, toen die waarheid tot me doordrong heb ik een uur in de auto gereden en alleen maar huilen van pijn en verdriet.
Ons plezier, ons samen goed en verbonden voelen, onze aanhankelijkheid werd gewoon koud, klinisch, zakelijk gebruikt door haar voor een andere relatie.
De nachtmerrie, de waarschuwingsdroom was uit gekomen. Zij gebruikte alleen maar mijn gevoelens voor haar en hoe dat in gedrag werd vertaald om het weer goed te krijgen tussen haar en haar partner. Dit was een van de pijnlijkste perioden in mijn leven. Zo gebruikt te worden. Dat zo iets bestond.
Om zo iets toch te kunnen begrijpen, maak je als mens vreemde sprongen. Ik ging maar terug in mijn verklaring naar vorige levens en hield het op een karmische schuld inlossen, tja je moet wat en voelde me er toch ergens ook wel goed bij. Ik deed 't toch vanuit eeuwige , hoeveel levens was die liefde er mischien al wel, liefde voor haar. Ze zat toch in mijn hart of niet dan?
Ondertussen zijn we weer 3 maanden verder. De sms-en telefoonrelatie kent nog steeds zijn bijzondere voorvallen. Ook komen er steeds weer nieuwe gebeurtenissen die haar aandacht brengen.
Ze krijgt die van mij, maar ik bemerk ook dat ikzelf met een losmakingsproces bezig ben. Iets, mijn onbewuste?, in mij zegt dat we toch niet bij elkaar zullen komen. En dat weer is een pijnlijk proces. En toch het gevoel; ' en toch houd ik van haar'. blijft.
Weer een paar weken verder en er ontstaat een versnelling in onze verhouding. Ze verlaat haar partner. Ze vind in deze voor haar zeker turbulente tijd op verschillende plekken onderdak; bij kenissen, familie, vrienden. In het proces haar partner loslaten heb ik een sterke ondersteunende en delende rol. Ze is nu vrij en ze richt zich ook meer op mij, ik moet nu echt een keus maken denk ik.
Helemaal foute boel voor mij; ik raak helemaal in de knoop met mezelf. Zij heeft dat natuurlijk in de gaten en door teleurstelling en frustraties beginnen we beiden negatief naar elkaar te worden. Ja negatief uithalen, schoppen naar elkaar. 'T was helemaal nieuw in deze relatie maar ook dat was er. En toch was het ook verhelderend voor beiden. Zij maakte weer bewust contact met een man die ze al een 4-tal jaren geleden had ontmoet en die haar toen zei dat hij van haar hield. Ze liet mij dat duidelijk weten. En ik maakte nu en naar haar en naar mijn vrouw heel duidelijk dat ik voor 't gezin koos.
Ook dit stuk van uit elkaar gaan liep synchroon in de tijd. En natuurlijk koste het pijn en verdriet om haar los te laten maar toen ik de keus had gemaakt viel de knoop uit elkaar en voelde ik me opgelucht.
En het mooie is; Ik ben mijn gezin niet kwijt, Ik zal de relatie met mijn vrouw weer opnieuw moeten opbouwen en de basis hiervoor is toch kameraadschap en ouderschap. We hebben dingen van elkaar gezien die in de 18 jaren daarvoor nooit aan de oppervlakte waren verschenen; furieuze woede, onmacht, verdriet, hardheid.
En ik ben haar niet kwijt. Er is ondertussen een vriendschap ontstaan en er is nog altijd dat gevoel in mij; 'ik geef om je' en ik heb haar dat gezegd en haar antwoord was;'het is wederzijds'
Joris
